Poniżej fragment wywiadu przeprowadzonego z Anią Luk dla magazynu The Art Bridge z Indii i Zjednoczonych Emiratów Arabskich – wydanie 3, ukazało się w kwietniu 2024 r. Wywiad zatytułowany „Fuzja kubizmu i figuracji: wizja artystyczna Ani Luk” można w całości przeczytać na stronie Artiste Culture.
Patrząc na Twoje wczesne obrazy inspirowane kubizmem i gorącym klimatem Maroka, jak teraz zastanawiasz się nad tymi dziełami i jak, twoim zdaniem, wpływają one na Twoją obecną podróż artystyczną?
Te prace były naturalnym krokiem na mojej artystycznej drodze. Gdyby nie one, nie byłabym tu, gdzie jestem teraz. Więc kiedy teraz patrzę na te prace, widzę mój ówczesny stan umysłu i duszy – co mnie zafascynowało, o czym myślałam podczas ich malowania. Tak czy inaczej, zazwyczaj nie wracam myślami do moich poprzednich obrazów, bo jestem teraz na innym etapie swojej pracy twórczej. Teraz przedstawiam podobne emocje w inny sposób. Bardziej minimalistyczny i subtelny w znacznie węższej palecie barw.
Geometria wnosi do Twojej pracy spokój i porządek, a abstrakcja pozwala na świadome zaburzanie proporcji w celu uwypuklenia emocji. Czy możesz podzielić się konkretnymi momentami w swojej kompozycji, w których celowo zaburzyłaś proporcje, aby podkreślić określone emocje lub motywy?
Wydaje mi się, że dzieje się tak w większości moich obrazów, może nie na tych wczesnych. W pewnym momencie zaczęłam go rozbijać na poszczególne elementy, trochę na zasadzie witrażu. Najpierw chodziło o podkreślenie dynamiki, ruchu, a z biegiem czasu – o wtopienie ciała w tło, nie tracąc przy tym figuratywności. W moich ostatnich pracach nie dezintegruję formy ciała, postrzegam ją bardziej jako kolorowe płaszczyzny tworzące dekoracyjne, eleganckie kształty.
Piękno i harmonia to cechy, które zawsze uwielbiałeś w sztuce. Jak Modigliani, Klimt, Wróblewski i Nowosielski wpływają na Twoje dążenie do piękna i harmonii w Twoich kreacjach?
Już jako nastolatka zakochałam się w malarstwie Modiglianiego. Jego prace wywarły na mnie ogromne wrażenie. Sposób, w jaki traktował zarówno linie, jak i tło, wydawał mi się idealny. Schematy kolorów, sposób, w jaki przedstawiał twarze – to wszystko jest fascynujące. W twórczości Klimta podziwiam ostro wystylizowane i spłaszczone kompozycje. Jeden z dziennikarzy tak napisał o jednym z jego arcydzieł: „Pocałunek robi to, co wielkie dzieło sztuki powinno robić: przytrzymuje wzrok, sprawia, że podziwiasz jego walory estetyczne, jednocześnie starając się dostrzec to, co poza jego powierzchownymi aspektami”. Obrazy Wróblewskiego niosą ze sobą ładunek emocji, co mnie bardzo uderza. Najbardziej pociąga mnie ich tajemniczość, abstrakcja, surrealizm, umiejętność powiedzenia tego, co niewypowiedziane. Twórczość Nowosielskiego przepojona jest duchem metafizycznym. Jego malarstwo ma charakter ikoniczny, gdyż postrzega ludzkie ciało i cały widzialny świat w perspektywie duchowej. Inspirację czerpię od każdego z tych artystów.
Twoje obrazy były wystawiane na całym świecie, od USA i Chin po Singapur, Koreę Południową, Wielką Brytanię, Włochy, Francję i Polskę. W jaki sposób kontakt z różnymi kulturami i scenami artystycznymi wpłynął na Twój styl i tematykę artystyczną?
Cóż, tworząc, zwracam się ku własnemu sposobowi patrzenia na rzeczy. Jestem w swoim małym świecie, bez pośpiechu podążam własną ścieżką. Samodoskonalenie, nowe doświadczenia życiowe – to tworzy moją wrażliwość i własny styl. Widzenie czegoś i świadomość, że trzeba to namalować, nie zdarza mi się. Inspiracje zazwyczaj czerpię z mojego wnętrza. Nawet dobór kolorów zależy zwykle od tego, w jakim jestem nastroju. Niektóre z moich najbardziej „słonecznych” i tętniących życiem obrazów powstały podczas długich, ponurych zim. Poza kilkoma artystami, których twórczość nieustannie mnie inspiruje i stylem art déco, który podziwiam, nie interesują mnie aktualne trendy artystyczne.
Cały wywiad znajduje się na Artiste Culture.
Comments (0)